হৃদয়
"চিৰ চেনেহী মোৰ ভাষা জননী"
Friday 19 August 2011
তাই যে সাঁতুৰিব জানে
মোৰ হৃদয় পুখুৰীত
তাই গা ধোৱে
পুখুৰীৰ পাৰত
এখন এখনকৈ খুলি থয়
দেহৰ সকলো্বোৰ কাপোৰ
মনে মনে সো্মাই যায়
পুখুৰীটোৰ মাজভাগলৈ
চলাই যায় তাণ্ডব
গা ধোৱাৰ অন্তত
শোকে খুন্দা মাৰি দিয়ে
পানীবোৰ বৈ যায় ...
তাইৰ কিন্তু একো্কে নহয়
তাই যে সাঁতুৰিব জানে ।
মদিৰা
প্রেম মোৰ জীৱনৰ মদিৰা
কবিতা মদিৰা পি খোৱা গিলাচ
বাৰে বাৰে পৰো প্রেমত
জমা কৰি থও মদিৰাবোৰ
বাৰে বাৰে প্রতাৰিত হও
মদিৰাবোৰ ঢালি থও গিলাচত
যিয়ে মোক ভাল পায়
মই দিয়া গিলাচটো ভাল পায়
মদিৰাবোৰ পি খায়
যিয়ে মোক ভাল পায়
মদিৰাবোৰ পি খাই ভাল পায়
মই দিয়া গিলাচটো সাঁচি থয় ।
মকৰা
সৌ মকৰা বোৰে জাল গুঠিছে
এডাল এডালকৈ টানি আছে সূতা
আমাৰ দৰে পতংগবোৰক জালত পেলাই
নিজৰ স্বা্ৰ্থ সিদ্ধিৰ বাবেই
সিঁহতে জাল গুঠে
সিঁহতৰ ঠেংবোৰৰ দৰে
সম্প্রসাৰিত সিহতৰ আকাঙখা
সিহতে ভাবি নাচায় এবাৰো
আমাৰ দৰে ক্ষুদ্র পতংগবোৰৰ কথা
সেয়েহে আমি ক্ষুদ্র পতংগবোৰে
এটি আন্দোলন কৰিব লাগে
স্বা্ৰ্থপৰ মকৰা বোৰৰ বিৰুদ্ধে
কিয়োনো
-
আমি ক্ষুদ্রজীৱ হ
'
লেও
আমাৰো জীয়াই থকাৰ অধিকাৰ অছে
আমাৰো সপোন দেখাৰ অধিকাৰ অছে।
কবিতা বেয়া পোৱা জনলৈ
তুমি কবিতা বেয়া পোৱা
কবিতাই তোমাক ভাল পায়
তুমি কবিতা পঢ়ি ভাল নোপোৱা
কবিতাই তোমাক প্রায়েই পঢ়ে
তুমি কবিতা বুজিব নিবিচৰা
কবিতাই তোমাক বুজি পায়
তুমি কবিতা দেখিলে পলোৱা
কবিতাই তমাক বিচাৰি ফুৰে
তুমি কবিতাক উপলুঙা কৰা
কবিতাই তোমাক প্রশংসা কৰে
তুমি কবিতাৰ খবৰ নল
'
লেও
কবিতাই সদায় তোমাৰ খবৰ লয়
তুমি কবিতা বেয়া নাপাবা
কবিতাই তোমাক খুব ভাল পায় ।
তোমালৈ
বিষাদৰ
দোপালপিটা
বৰষুণ
নামি
আহিলেও
মোৰ
জীৱনলৈ
চিৰশাশ্বত
হৈ
ৰব
তোমাৰ
হেঙুলী্যা
স্মৃতি
হৃদয়ৰ
তমসাচ্ছন্ন
প্রান্তত
।
স্বীকাৰোক্তি
সম্প্রতি
তোমাৰ
মিঠা
হাঁহিটোৱে
হৃদয়ত
বঢ়ায়
যন্ত্রণা
দুগুণ
কোনেও
নজনাকৈ
তোমাৰ
হাঁহিটোৱে
বকুলৈ
নমাই
আনে
বিষ
-
বৰষু্ণ
।
আৰু এখন নৈৰ সৃষ্টি হ’ল
তুমি আৰু মই
মই আৰু তুমি
তোমাৰ আৰু মোৰ মাজেৰে
বৈ গৈছিল এখন নৈ
এখন প্রেমৰ নৈ
তুমি আছিলা নৈ খনৰ সিটো পাৰে
আৰু মই ইটো পাৰে
মই ভাবিছিলো
নৈ খন সাবটি লোৱাৰ কথা
নৈ খনৰ সিটো পাৰে থকাৰ কথা
পিছে ভয় লাগিছিল
কিজানিবা নৈ খনে মোক উটুৱাই নিয়ে
হয়
নৈখনে মোক সঁচাকৈয়ে উটুৱাই নিছিল
নৈ খনে মোক উটুৱয়াই নিয়া বাবে
সৃষ্টি হৈছিল আৰু এখন নৈৰ
কিন্তু দ্বিতীয়খন নৈৰ সৃষ্টি কোনে কৰি্লে ?
তুমি ?
নে, প্রথমখন নৈয়ে...?
পৰিশিষ্ট: দ্বিতীয়খন নৈ
এতিয়াও আছে বৈ
দুখৰ দিনৰ নীৰৱ সাক্ষী হৈ ।
প্রেমত নপৰাকৈ থাকোঁনো কি দৰে
প্রেমত নপৰাকৈ থাকোঁনো কি দৰে
প্রেমত নপৰাকৈ থাকোঁ বুলি ভাবিও
বাৰে বাৰে কিয় পৰো প্রেমত
নিজৰ হৃদয়খনক আঘাত নিদিম বুলি ভাবিও
বাৰে বাৰে কিয় আঘাত কৰো নিজৰ হৃদয়ক
প্রেম যদি প্রতাৰণাৰ নামান্তৰ হয়
প্রেম যদি ব্যৰ্থতাৰ ৰূপান্তৰ হয়
প্রেমৰ ফল সেউজীয়া নহৈ হালধীয়া হোৱাৰ পিছতো
বাৰে বাৰে কিয় সিচোঁ প্রেমৰ বীজ উৰ্বৰা হৃদয়ত
প্রেমে কি দিব পাৰে
প্রেমে কি নিব পাৰে
প্রেমে একো দিব নোৱাৰিলেও
প্রেমে একো নিব নোৱাৰিলেও
প্রেমে কিন্তু প্রেম দিব পাৰে
তোমাক
মোক
সিঁহতক
........
আমাক সকলোকে
সেয়েহে
প্রেমত নপৰাকৈ থাকোঁনো কি দৰে
?
আশ্রয়
তোমাৰ উ
ৰ্বৰা
বুকুত
সিঁচি দিছোঁ মই
সেউজীয়া সপোনৰ বীজ
তোমাৰ অভিমানৰ বন্যাৰে
উটুৱাই নিনিবা বীজবোৰ
গজিবলৈ দিয়া
লহ-পহকৈ বাঢ়িবলৈ দিয়া
সপো্নবোৰ
গা-গছ হবলৈ দিয়া
তো্মাৰ বুকুৰ স্তনযুগলত
সপোনৰ গছডাল শিপাবলৈ দিয়া
তেতিয়া সোণাৰু ফুলিব তাত
জিৰাব পাৰিম মই
সোণাৰু গছৰ তলত
তো্মাৰ বুকুৰ ওপৰত
।
মোৰ কবিতা হওক
মোৰ কবিতা হওক
মানবতাৰ সুবাসেৰে সুশোভিত
অনুভৱৰ শব্দৰ মালা
শান্তিকামী জনতাৰ মাজত
শান্তি বিলাই দিব পৰা কবিতা
মোৰ কবিতা হওক
ভোকাতুৰৰ আর্তনাদ
বন্ধ কৰিব পৰা
উদং গাৰে থকাসকলক
এটুকুৰা বস্ত্র দিব পৰা
মোৰ কবিতা হওক
সহস্র তৃষ্ণাতুৰ কৃ্ষকৰ
সেউজীয়া আশাৰ ঢল
শোষণমুক্ত সমাজৰ
এটি স্বতন্ত্র কবিতা ।
প্রহেলিকা, কেনে আছা তুমি
প্রহেলিকা
,
কেনে আছা তুমি
বহুদিন লগ পোৱা নাই তোমাক
ভালে আছাতো
. . .
তোমাৰ শূণ্যতাত মই পাৰ কৰিছোঁ
আন্ধাৰত তিতি থকা উজাগৰী নিশা
তোমালৈ বুলি সাঁচি ৰখা সেউজীয়া প্রেমবোৰ
বুকুত বান্ধি লৈ ফুৰিছোঁ মোৰ আভিশপ্ত যৌৱন
মোৰ হৃদয় নামৰ নার্ছিং হোমত
অন্তঃসত্ত্বা প্রেমবোৰৰ অস্ত্রোপ্রচাৰ কৰি
বাহিৰ কৰি আছো দুখৰ কবিতা
তোমাৰ সুখৰ আশাত আৰু দুখৰ চিন্তাত
পাঁৰ কৰোঁ মই প্রতিটো নিবিড় মূহূর্ত
তোমাৰ ৰূপালী দুওঁঠত হাঁহিৰ লেলিহান শিখাই
তোমাৰ সুখৰ খবৰ দিলে ভাল লাগে
প্রহেলিকা
,
কেনে আছা তুমি
বহুদিন লগ পোৱা নাই তোমাক
ভালে আছাতো
. . .
তুমি ভালে থকা বুলি শুনিলে ভাল লাগে
তুমি সুখত থকা বুলি শুনিলে ভাল লাগে ।
ব'হাগ
তোমাৰ প্রতিটো হাঁহিত
নামি আহে সেউজীয়া বৰষুণ
তোমাৰ দেহৰ কোঁহে কোঁহে
দূৰন্ত যৌৱনৰ দপ্ দপনি
তোমাৰ উর্বৰা সুকোমল বক্ষত
সিঁচি দিয়া হয় প্রেমৰ গুটি ।
Newer Posts
Older Posts
Home
Subscribe to:
Posts (Atom)